کامپوزیت دندان
در مطلب قبلی در مورد تاریخچه استفاده از کامپوزیت دندان و رزین‌های پرکننده، توضیحاتی در این زمینه دادیم. گفتیم که شروع استفاده از رزین کامپوزیت دندان از دهه 60 میلادی آغاز شد. استفاده از رزین کامپوزیت به منظور ترمیم دندان، به سرعت رونق یافت. تصمیم جامعه دندانپزشکی و ابداعات فراوان در شیوه و متریال این تخصص، باعث شد تا پیشرفت‌های چشمگیری در این زمینه ایجاد شود. اولین دوره استفاده از رزین کامپوزیت دندان مصادف بود با جایگزین کردن رزین با سیلیکات. در این دوره به دلیل خواص برتر رزین‌های کامپوزیت، تسهیل در دستکاری بالینی اتفاق افتاد. اما مشکلی که در آن زمان وجود داشت، ناسازگاری، جدا شدن و از دست رفتن دندان‌های کامپوزیت شده بود. در دوره بعد و نسل جدیدتر رزین کامپوزیت دندان، پرکنندههای میکرو معرفی شدند. در اواخر دهه ۷۰ میلادی، سیستم‌های مختلفی از پرکننده‌ها در اروپا معرفی شدند. در این دوره، رشد و پیشرفت چشمگیری در زمینه رزین کامپوزیت دندان ایجاد شد. این دوره، گذاری بودند تا به نسل نوینی از پرکنندههای دندان برسیم. در دهه ۸۰ میلادی، دوره پرکنندههای ترکیبی آغاز شد.
دوره فیلرها و پرکنندههای ترکیبی
استفاده از ترکیبات ترکیبی از دهه ۸۰ میلادی آغاز شد. این ترکیبات غالباً با عنوان سیمان‌های آینومر شیشه‌ای و اصلاح شده با رزین یا RMGICs شناخته شده‌اند. این ماده ترکیبی، شامل پودری حاوی شیشه فلوئورو آلومینوسیلیکات رادیواکتیو و مایعی جهت عکسبرداری می‌باشد که در کپسول یا بطری‌های تیره‌رنگ نگه‌داری می‌شوند. این مواد و متریال کامپوزیتی قابل استفاده برای حفره‌های کلاس ۲ نبودند. RMGIC توانست یک جایگزین خوب برای این ترکیبات شود. این مخلوط در ترکیب با رزین و شیشه آینومرها این اجازه را می‌یابند تا با فعال‌سازی توسط نور تنظیم شوند. این موضوع همچنین باعث شد تا ماندگاری و دوام آنها نیز بسیار بیشتر شود. از طرف دیگر ترکیباتی که دارای سیمان گلس آینومر بودند، به عنوان آزاکننده فلوراید نیز شناخته شدند و خاصیت چسبندگی بهتری برای دندان‌ها ایجاد کردند. در حال حاضر و در عصر امروز، استفاده از RMGICها بسیار بیشتر از GICهای سنتی می‌باشند. همین موضوع باعث شده است تا برای پر کردن حفره‌های دندانی، از این نمونه‌ها استفاده بیشتری شود. از زمان شکل‌گیری کامپوزیت‌های اولیه تا کنون، تغییرات زیادی در کامپوزیت‌ها ایجاد شده است. در ابتدای زمان ابداع رزین کامپوزیت، ترمیم‌کننده‌های کامپوزیتی به علت مقامت کمتری که داشتند، بسیار شکننده بودند. در دهه ۹۰ میلادی و اوایل شروع قرن بیستم، کامپوزیت دندان به میزانی قابل توجه از استحکام در برابر فشار رسیدند. این موضوع باعث شد تا پتانسیل‌های استفاده از رزین کامپوزیت دندان بسیار توسعه یابد.
_duu.jpg)
تاریخچه‌ای مختصر بر کاربردهای کلینیکی
در این روزها، رزین‌های کامپوزیت دندان دارای انقباضی ناشی از پلیمریزاسیون کمتر و انقابضات ناشی از ضریب هدایت حرارت کمتری هستند. این موضوع اجازه می‌دهد تا آنها را بصورت انبوه و در حالیکه سازگاری خوبی با دیواره حفره دندان دارند مورد استفاده قرار دهند. قرار گرفتن کامپوزیت دندان در حفره دندان، مستلزم توجه و دقت فراوان به شیوه مصرف است. در صورتی که توجه و دقت لازم و کافی برای جای‌گذاری مناسب صورت نپذیرد، عملکرد آنها به سرعت از بین خواهد رفت. دندان‌ها در هنگامی که می‌خواهند به عنوان بستر قرارگیری کامپوزیت استفاده شوند، لازم است کاملاً خشک شوند. در صورتی که این عمل به دقت فراوان صورت نپذیرد، احتمالاً کامپوزیت‌ها به سرعت از دندان جدا خواهند شد. کامپوزیت‌ها در حالی که همچنان در حالتی نرم و خمیری هستند روی دندان قرار می‌گیرند. بعد از قرارگیری کامپوزیت دندان، با استفاده از نور با طول موج مشخص، عمل سخت شدن و پلیمریزه در آنها اتفاق می‌افتد. استفاده کردن از نور به منظور سفت کردن کامپوزیت دندان یا چالشی روبروست که عمق نفوذ نور، بیشتر از ۲ یا ۳ میلی‌متر نیست. این بدان معناست که بخشی از کامپوزیت دندان که در معرض نور قرار نمی‌گیرد ممکن است باعث ضعف عملکرد و کاربرد آنها شود. بدین منظور روشی جدید برای سفت کردن و پلیمریزاسیون کامپوزیت دندان ابداع شد. به این روش که اگر ضخامت کامپوزیت از حد مشخصی بیشتر بود، روند انجام کامپوزیت را به یکباره به اتمام نمی‌رسانند. بلکه شیوه انجام در این موارد به گونه‌ای است که با جای‌گذاری لایه‌ای از رزین روی دندان‌ها و سفت کردن بخشی از آنها، لایه‌های بعدی روی هم قرار می‌گیرند. این تکنولوژی باعث شد تا میزان ماندگاری رزین کامپوزیت دندان تا ۱۰ سال به تثبیت برسد. اگر قصد خرید بلیچینگ دندان را دارید اینجا را کلیک کنید.
